كود المقالة : 1015-CNF0122169034 (R1)

¹حسن اسماعیل زاده باوانی ؛ ²گلستان طیب زاد

¹قسم اللغة العربیة و آدابها- استاذ مشارک

²ماجستیر- جامعة الشهید مدنی بأذربیجان

کتاب قانون در طب یکی از کتاب‌های پزشکی است که توسط ابوعلی‌سینا نوشته شده است، این کتاب از اُمهات کتب طبی در تمدن ایران پس از اسلام و از مهمترین آثار پزشکی دنیای گذشته می‌باشد، کتاب قانون شامل پنج "کتاب" است که هر یک به چندین «فن»، «تعلیم»، «جمله» و «فصل» تقسیم شده است، این کتاب از مهمترین و مشهورترین آثار طبی شرق و غرب به شمار می‌رود و از زمان تألیف، حدودا هفت قرن در اروپا مورد استفاده مراکز علمی قرار گرفته است و هنوز هم به عنوان بخش مهمی از طب کهن در مهم‌ترین مراکز و دانشگاه‌های جهان تدریس می‌شود. اصل این کتاب به زبان عربی است و تنها کتاب طبی است که در اروپا به لاتین ترجمه و چاپ شده است. ابن‌سینا در اروپا به «رئیس‌الاطباء» و «ملک‌الاطباء» مشهور شد. عبدالرحمن شرفکندی(هَه‌ژار) شاعر، محقق و مترجم کُرد ایرانی تنها شخصی است که در دهه‌های 1340تا 1360ش، متن کامل کتاب قانون در طب را به فارسی ترجمه کرده است. پژوهش حاضر در صدد است با ارائه شواهد به نقد و بررسی لغوی، ساختاری و معنایی بخش‌هایی از ترجمه کتاب قانون در طب توسط شرفکندی بپردازد. این ترجمه بر اساس اصل مشهور« الفضل للمتقدم» همیشه به عنوان پیشگام در ترجمه قانون ابن‌سینا مورد تایید و تقدیر جامعه علمی و به ویژه در حوزه علم ترجمه بوده است، اما از لحاظ لغوی، ساختاری و بلاغی خالی از خطا نبوده و گاهی با بخش‌هایی از متن در ترجمه‌ روبه‌رو می‌شویم که ساختارهای لغوی و معنایی در آن مغفول مانده است.

نقد ترجمه؛ قانون ابن‌سینا؛ ساختار لغوی- معنایی و بلاغی؛ عبدالرحمن شرفکندی

ترجمة النصوص الطبية